Spotkanie po latach cz. IV

   Po powrocie do akademika opowiedziałam wszystko Agacie. Siedziała cicho, raz za razem kręcąc głową.

   - I co teraz? - zapytała.

   - O to samo mogę ciebie zapytać.

   - Ja bym mu dała szansę.

   - Naprawdę? Dlaczego?

   - Bo został oszukany, pokazał, że jest odpowiedzialnym facetem i ma więcej rozumu i honoru niż nie jeden w jego wieku. Mało ci jeszcze?

   - Ale czemu się nie odezwał gdy dowiedział się prawdy?

   - Bo mu było głupio przed tobą? Najpierw milczał, a potem miał wyskoczyć jak Filip z konopi i prosić cię o rękę? Czemu musisz być dla niego taka surowa?

   - Nie wiem...

   - No właśnie. Daj sobie siana i spróbuj, nic nie stracisz, a możesz zyskać fajnego chłopaka.

   - Masz rację.

   - Wiem - prychnęła.

   - Umówiłam się z nim na jutro.

   - I bardzo dobrze zrobiłaś.

   W umówionym miejscu byłam przed czasem. Chodziłam w kółko, żeby było mi chodź trochę cieplej, ale nic z tego. Zimny dreszcz przeszywał moje ciało i miałam ochotę uciec czym prędzej.

   - Hej, wybacz za spóźnienie, ale babcia mnie zatrzymała. Biegłem jak najszybciej się dało...

   - Spokojnie - uśmiechnęłam się pokrzepiająco. - Nic się nie stało.

  - Ach, cześć - powtórzył przywitanie, ale "dorzucił" buziaka w policzek. - Dzisiaj możemy iść w jakieś ciepłe miejsce czy muszę marznąć w ramach pokuty?

   - Idziemy do KFC. Zamarzłabym z tobą, więc to żadna kara.

   - Byłoby romantycznie - uśmiechnął się łobuzersko.

   - Och, daj spokój - złapałam go pod ramię i ruszyliśmy w stronę restauracji.

   Szedł z wypięta piersią, dumny, że ze mną idzie. To było urocze. Przepuszczał  mnie w drzwiach, siadał dopiero gdy ja usiadłam, zapłacił za mnie. Brakowało mi takiej szarmancji ze strony mężczyzn. Chociaż nie, Gabryś też jest taki kulturalny.

   - No, więc opowiadaj co się działo u ciebie, tyle czasu minęło - zagaił, gdy usiedliśmy przy stoliku najbardziej odosobnionym. Jednogłośnie zdecydowaliśmy się na Quritto.

   - Najpierw coś sobie wyjaśnijmy. Czas pokaże co z nami będzie, czy uda nam się to wszystko przetrwać. Minęło sporo czasu, jak powiedziałeś, ale tak naprawdę nie wiemy o sobie nic i poza fizyczną fascynacją nie możemy powiedzieć co do siebie czujemy. Ale przemyślałam wszystko i chcę spróbować. Niestety dochodzi fakt, że ty jesteś tam, ja tu...

   - Tym się nie przejmuj, zrobię licencjat i mogę się przenieść tu, do babci.

   - Nie róbmy takich zobowiązujących planów. Powiedzmy, że ten okres będzie próbnym okresem. Będziemy się kontaktować, spotykać i poznawać bliżej do twojej obrony. Jeśli to "coś" między nami nie zgaśnie, przeniesiesz się tu i porozmawiamy o stałym związku.

   - Nie wiedziałem, że jesteś taka mądra - spojrzał na mnie zafascynowany.

   - Nic o mnie nie wiesz - uśmiechnęłam się lekko i wzięłam się za jedzenie.

   Nic nie odpowiedział.

   Spędziliśmy razem parę ładnych godzin. W końcu Robert ze smutkiem oznajmił, że musi już iść, bo babcia pewnie czeka.

   - Spotkamy się jutro? - zapytał z nadzieją w głosie.

   - Jasne.

   - To zadzwonię - cmoknął mnie w policzek, ale bardzo blisko ust. - Do zobaczenia.

   - Pa - pomachałam mu, a on wsiadł do autobusu. Nie spuścił ze mnie wzroku, dopóki nie odjechał.

   W tym momencie zadzwoniła Karola.

   - Siema - przywitała się wesoło.

   - Cześć, co tam?

   - Dzwonił do ciebie Robert?

   - Dzwonił, a skąd wiesz?

   - Bo wziął ode mnie numer.

   - Ach, więc to ty! - udałam, że jestem oburzona.

   - Nawet nie wiesz jak mnie prosił o ten numer. Pisał i pisał na fejsie, że musi naprawić swój błąd, że mu bardzo zależy i, że będę miała go na sumieniu, jeśli mu nie pomogę, bo uschnie ze smutku.

   Roześmiałam się.

   - Tak, to do niego podobne.

   - Naprawdę spotkaliście się w tym Lublinie?

   - Naprawdę - potwierdziłam.

   - I coooo?

   - Cóż, poznajemy się. Daliśmy sobie czas na wszelkie poważne decyzje.

   - Ale jest dobrze?

   Zastanowiłam się.

   - Jest zajebiście.

***
Hej, hej, hej! Witamy w nowym roku :) Przed Wami czwarta część "Spotkania...". Piątą wstawię jeszcze w tym tygodniu, a szóstą zakończę już :)
Zapraszam Was jeszcze na mojego bloga z opowiadaniem fun fiction o One Direction ---> [klik] To już nie skończy się tak szybko :)
Wszystkiego dobrego :)